ฝูงนกยูงในบางพื้นที่ทางใต้ของรัฐฟลอริดาอาจจะได้รับการดูแลน้อยลงหลังจากที่คณะกรรมการปกครองเขตไมอามี-เดด (Miami-Dade) มีมติที่จะแก้กฎหมายเพื่อลดหย่อนความคุ้มครองให้กับ "ราชินีแห่งนก" ตามรายงานของสำนักข่าว Associated Press
กฎหมายดังกล่าวจะยังคุ้มครองไม่ให้เกิดการทำร้ายนกยูง แต่ทว่าในสัปดาห์นี้ คณะกรรมการเขตการปกครองไมอามี-เดด รัฐฟลอริดา ต่างเห็นตรงกันว่าจะผ่อนปรนให้แต่ละเมืองไม่ต้องใช้กฎหมายดังกล่าว หากเมืองเหล่านั้นมีแผนที่จะนำนกยูงเจ้าปัญหาออกจากพื้นที่ โดยไม่ให้พวกมันได้รับอันตรายได้
ราเควล เรกาลาโด (Raquel Regalado) หนึ่งในผู้สนับสนุนการผ่อนปรนกฎหมายดังกล่าว กล่าวว่า ฤดูกาลผสมพันธุ์เป็นช่วงเวลาที่เธอได้รับการร้องเรียนจากคนในท้องถิ่นมากที่สุด เพราะเป็นช่วงเวลาที่นกยูงจะมีพฤติกรรมก้าวร้าว เขตที่เธอดูแลนั้นเป็นเขตที่นกยูงสามารถไปไหนมาไหนได้ตามใจชอบ นกยูงจึงพากันวางไข่ สร้างรัง และจิกกัดรถยนต์
นกยูง ซึ่งเป็นนกขนาดใหญ่ตระกูลไก่ฟ้า ยังเป็นต้นเหตุให้เพื่อนบ้านทะเลาะกัน เพราะบางคนนั้นรักนกยูงที่มีขนสวยงาม ในขณะที่บางคนไม่พอใจที่นกยูงพากันปลดทุกข์ตามจุดต่าง ๆ หรือการที่นกยูงบางตัวส่งเสียงดังและสร้างความเสียหายให้กับบ้านและรถยนต์จากการทำรัง
ส่วน ดาเนียล โคเฮน ฮิกกินส์ (Danielle Cohen Higgins) ผู้แทนของเขตพาลเมตโต เบย์ (Palmetto Bay) ซึ่งเป็นเขตที่พักพิงของนกยูง กล่าวว่า ในเขตของเธอนั้น ผู้คนเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอยู่กับนกยูง นกยูงเกือบจะเป็นสมาชิกของชุมชนไปแล้ว และคนในชุมชนก็รู้สึกโกรธเคืองหากมีใครมาทำร้ายนกยูงในชุมชนของพวกเขา
In this Wednesday, Dec. 23, 2009 photo, a peacock sits on a fence in Florida. Some residents want the birds removed. (AP Photo/Tamara Lush)
ที่ผ่านมา สัตว์ที่ไม่ใช่สายพันธุ์ท้องถิ่นมักจะสร้างความเอือมระอาให้กับชาวฟลอริดาในที่สุด จนทำให้คณะกรรมการดูแลสัตว์ป่าของรัฐฟลอริดา สนับสนุนให้นำสัตว์อย่าง อิกัวนา และ งูเหลือมเมียนมาไปฆ่าทิ้ง
เขตไมอามี-เดด ได้นำเทศบัญญัติเกี่ยวกับนกยูงมาใช้ในปี ค.ศ.2001 หลังจากที่มีการเคลื่อนไหวให้คุ้มครองนกยูงฝูงหนึ่งที่อยู่ทางใต้ของเขต รวมทั้งห้ามไม่ให้มีการฆ่าหรือจับนกยูงอีกด้วย กฎหมายดังกล่าวมีการยกเว้นให้ประชาชนที่เป็นเจ้าของบ้านนำนกยูงออกจากบ้านได้ และต่อมาก็มีหมู่บ้านหนึ่งที่นำนกยูงที่มีมากเกินไปออกไปจากพื้นที่ของพวกเขา
กฎหมายของรัฐฟลอริดาที่เกี่ยวกับสัตว์ที่ไม่ใช่สายพันธุ์ท้องถิ่นยังห้ามไม่ให้ปล่อยสัตว์เหล่านั้นกลับคืนสู่ป่าในขณะที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าหรือมูลนิธิคุ้มครองสัตว์ป่าก็ไม่ยอมรับสัตว์ที่มาจากท้องที่อื่นเหล่านี้เช่นกัน ทำให้เจ้าหน้าที่เขตไมอามี-เดด ต้องเสาะหาสถานคุ้มครองสัตว์ป่า หรือสวนสัตว์ที่จะรับเลี้ยงดูสัตว์เหล่านี้ หรือเลือกใช้วิธีการุณยฆาต ซึ่งมักจะไม่ได้รับการสนับสนุนจากคนในท้องถิ่น
ก่อนหน้านี้ คณะกรรมการปกครองท้องถิ่นไมอามี-เดด บางคนต้องการให้ยกเลิกกฎหมายคุ้มครองนกยูงทั้งหมด แต่คณะกรรมการคนอื่น ๆ ไม่เห็นด้วย เพราะมองว่าจะทำให้เกิดการนำนกยูงไปฆ่าทิ้ง ในที่สุดจึงได้ลงมติ 5 ต่อ 4 ที่จะผ่อนปรนกฎ และอนุญาตให้บางเมืองในเขตปกครองไม่ต้องบังคับใช้กฎหมายดังกล่าว หากพวกเขามีแผน “อพยพ” ย้ายนกยูงออกไป